Na ICT, a rede de distribución ten que estar preparada para distribuír o sinal de SAT ata o usuario, pero non é obrigatoria a colocación de antenas nin equipamentos de amplificación.
Os satélites sitúanse en órbita xeoestacionaria (mesma velocidade angular que a Terra) no plano que forma o ecuador (latitude 0º). Hai uns 3000 ó redor da terra.
Para cubrir a terra fanse comunicacións entre SAT da mesma empresa ou mediante pagos. O satélite é ideal pero caro.
Como teñen unha vida curta (10 anos), póñense varios na mesma posición orbital. Queda definido pola lonxitude xeográfica. Así, ASTRA queda fixado a 19.2º aínda que sexan varios satélites na mesma ventá orbital (1KR/1L/1M/2C). As lonxitudes son positivas cara o leste.
Á distancia e velocidade que aparece no debuxo, a forza centrífuga e a forza de atracción gravitatoria se igualan. Cada ano hai que reposicionar os satélites usando os propulsores de apoxeo.
Os satélites contan con alimentación mediante velas solares e baterías internas.
Oirás falar dos TP, traspondedores: son os elementos que converten o enlace que recibe o satélite da banda de 14GHz (uplink, enlace ascendente) á banda de 12GHz (downlink, enlace descendente). Trabállase na banda SHF, sub-banda ku.
O satélite recibe a información do uplink e, no centro de transmisión se pasa a un dos 40-98TP que preparan o downlink. O downlink non ten porque ir todo pola mesma antena, pódense usar antenas para apuntar a distintas rexións da Terra. O BW dos TP varía entre 32-36MHz con 6-20 programas por multiplex.
Os satélites levan un traspondedor por canal, e por iso a veces ós canales de SAT se lles chama tamén traspondedores. Segundo o bitrate/symbol rate (SR), o canal pode ter máis ou menos programas.
A banda ku tamén se empeza a utilizar para dar conectividade a Internet nos avións comerciais, que os distribúen mediante Wi-Fi de pago por franxas de tempo.
Razoa mirando a figura:
O satélite non emite nunha soa polarización, senón que emite nas dúas, duplicando o ancho de banda efectivo. Ó mellor ten 2 TP para a mesma frecuencia pero en distinta polarización.
Recordemos unha definición do primeiro trimestre:
Os procesadores de canal ou conversores (de frecuencia) son equipamentos que converten un canal de entrada en outro de saída a frecuencia diferente.
Isto é o que se fai no cabezal, foco ou Low Noise Block, que é o equivalente ó dipolo dunha antena terrestre. Entre as súas funcións está a conversión de frecuencia desde banda ku (Kurz-unten band) 10.700MHz – 12.750MHz ata a UHF de FI (frecuencia intermedia) (banda L), unha frecuencia moito máis baixa, con menores atenuacións sobre cable coaxial.
A banda de FI vai de 950MHz – 2150MHz para banda baixa e 1100MHz - 2150MHz para alta.
Oscilogramas de exemplos de alimentación LNB universal (escalas: 5V/div, 100μs/div):
Cando se da a frecuencia dun canal SAT, no sintonizador e Internet sempre aparece a frecuencia ku, ainda que tódolos dispositivos augas abaixo do LNB traballen con FI. Por isto, é importante que coñezas a fórmula de conversión:
$$F_[Ku]=IF+OL$$
Isto xa o viches en Elementos. Só decirche que o SR se mide en kS/s, ou o mesmo: kbaud. Para traducir os kilobaudios a kilobits por segundo temos que saber o tipo de modulación. Así, para 16PSK con 10377kS/s, o bitrate resultante son: $2^n=16$, por tanto n=4 bits. Así:
$$bitrate=n \cdot baudrate$$Por tanto:
$$bitrate = 4 \cdot 10377kS/s=41508 kbits/s$$É unha técnica para corrixir erros en sinais nas que non se pode pedir ó transmisor que volva a emitir (sinais simplex). Consiste en bits de paridade ou de suma dos bits enviados.
FEC 2/3 significa que de cada 3 bits recibidos, 2 son de datos e o restante é de redundancia.
Na figura anterior temos un valor FEC de 5/6 (k=5, r=1, n=6).
A información sobre a potencia emitida por un satélite se proporciona en termos de PIRE (potencia isotrópica radiada efectiva) e se mide en dBW. É a potencia do transmisor sumándolle a ganancia da antena. A huella de cobertura é o mapa de cobertura que proporciona un satélite comercial nunha zona. Isto indica o diámetro da parábola a escoller.
As perdas que sufre o sinal satélite son:
A ganancia típica dunha antena se calcula mediante fórmula:
Se baixamos de 38dBW de PIRE, fanse necesarias parábolas de 2-3m de diámetro (moi caras).
Son equipamentos con múltiples entradas e saídas que permiten ós usuarios conmutar entre distintos satélites, bandas e polaridades. Tamén permiten mover parábolas motorizadas.
A ganancia necesaria calcúlase igual que no caso da TDT. Os niveis de sinal son 47<V<77dBµV en BAT e 110dBµV á saída da cabeceira.
$$G_{[mínimo]}>47dBµV+L_{(máx\ red)} ;; G_{[máximo]}<77dBµV+L_{(mín\ red)}$$Como norma xeral, o amplificador se axustará a un nivel promedio:
Segundo a norma, outros parámetros de calidade son:
O simulador de frecuencia intermedia xera sinais de RF na banda de FI de maneira que é posible comprobar o bo nivel dunha instalación antes de ter operativa a antena e o equipamento de cabeceira. O típico é mandar tres tonos de frecuencias distintas para facer medicións que permitan certificar a instalación e localizar avarías.
Unha ICT distribúe FI en dúas polaridades e/ou dúas bandas de dous satélites diferentes mediante a distribución en dous ramais de baixada. Na vivenda o usuario selecciona no PAU o sinal dun dos dous cables de baixada, que terán cores distintas.
Extraído de:
Perfecto para Astra 19.2º e Hotbird 13º xa que 19-12 = 6º
Webs para apuntamento de parábolas:
La piratería de la TV de pago aún existe (y por qué nadie puede con ella)
¿Por que seguen emitindo por DVB-S/S2 se as tarxetas CAM son “compartibles”? Porque segue habendo zonas nas que a TV IP aínda non chega en condicións.